Ik had verwacht dat ik na het overlijden van Louie in een groot gat zwart zou vallen. Alleen dat gebeurde niet. Natuurlijk was er pijn en verdriet, maar er was vooral ook veel liefde van en voor Louie. Ik was zo dankbaar voor alle mooie momenten die we samen hadden beleefd en alles wat hij mij als zijn moeder heeft geleerd in de korte tijd dat hij bij ons was. De eerste weken na zijn overlijden had ik veel vraagtekens bij mijn gevoelens. Moest ik niet meer huilen? Verdrietiger zijn? Alleen maar onder een deken willen liggen? Het was dan ook een verademing toen Maartje op mijn pad kwam en via NEL precies beschreef wat ik ook voelde, namelijk dat er meer is dan rouw, pijn en verdriet en dat de liefde van je kind nóóit verdwijnt. Als journalist ging mijn hart direct sneller kloppen bij het lezen van haar magazine. Ik vond het zó mooi dat ik haar weken heb gestalkt met de vraag of ik haar misschien kon helpen met het maken van een nieuwe editie. Inmiddels zijn we twee edities verder en is de derde in de maak en ben ik nog elke dag blij en dankbaar dat ik er samen met Maartje en al die ouders voor kan zorgen dat onze kinderen nooit vergeten worden.